Femínismi og fáviskuræði

Kvenvæðingarbyltingin—hin aukna þátttaka kvenna í öllum stofnunum samfélagsins—er fordæmalaus í sögu mannkyns. Aldrei áður hafa verið til samfélög þar sem konur hafa jafn mikil pólitísk völd.

Þessi bylting er ekki aðeins athyglisverð félagsleg þróun, heldur er hún að breyta grunnstoðum samfélagsins. Á mörgum sviðum eru þessar breytingar svo alvarlegar að þær ógna réttarríkinu og jafnvel sjálfri siðmenningunni.

Kvenkvæðing jafngildir því sem kallað er vók: að meta samúð og samkennd fremur en rökvísi og staðreyndir, öryggi yfir áhættu og jöfnuð og samheldni yfir verðleika og samkeppni. Í siðferðilegri rökfræði er mikilvægasti munur kynjanna sá að konur leggja áherslu á einlægni, en karlar á réttlæti.

Pólitísk kerfi undir stjórn karlmanna eru líklegri til að starfa samkvæmt reglum, staðreyndum og hlutlægni, en þar sem konur eru í meirihluta starfa sömu kerfi eftir tilfinningum, tengslum og hlutdrægni.

Ógn kvenvæðingar við stofnanir samfélagsins

Kvenvædd stjórnvöld munu því óhjákvæmilega leiða til stjórnarfars sem einkennist af kakistocracy—stjórn hinna verstu eða síst hæfustu—eða fáviskuræði.

Ísland er fullkomið dæmi. Lög nr. 10/2008 um jafna stöðu og jafnan rétt kvenna og karla sem fyrirskipuðu atvinnurekendum og stofnunum að “vinna markvisst að því að jafna stöðu kynjanna á vinnumarkaði” lögðu grundvöllinn að eyðileggingu þjóðfélagsins með því að krefjast þess að vogarskálunum væri hallað í þágu kvenna. Til að fullnægja kröfum laganna varð að búa til stöður fyrir konur, sem engin þörf var fyrir – hvorki stöðurnar né kvenfólkið. Stjórnmálaflokkar urðu að setja konur í efstu sæti framboðslista, sama hvort þær voru hæfar eður ei, einungis til að hafa kvenfulltrúa á listanum.

Háskólar eiga að leita sannleikans og miðla honum, en vegna kvenvæðingar menntastofnana á síðustu áratugum hefur starfsemi þeirra í auknum mæli snúist um að ritskoða „hættur” og “skaðlegar” hugmyndir.

Hvergi í heiminum eru kynjahlutföll í háskólanámi ójafnari en á Íslandi. Í HÍ eru karlar um þriðjungur nemenda; konur eru 77 prósent nemenda í HA. Meirihluti háskólakennara eru konur. Árið 2019 voru konur 91% nemenda í kennaranámi við HÍ. Íslenskar menntastofnanir eru ófærar um að þjóna tilgangi sínum vegna kvenvæðingar.

Sálfræði er önnur stétt sem hefur verið kvenvædd. Fyrir aðeins 25 árum voru karlmenn allt að 70 prósent bandarískra sálfræðinga. Í dag eru einungis 20 prósent yngstu sálfræðinganna karlmenn. Sama hefur gerst í bókmenntum og skáldskap. New York Times hefur á árinu birt nokkrar greinar um að karlmenn séu hættir að lesa. Skýringin á hvers vegna karlmenn lesa minna en áður, er augljós öllum nema NYT og útgáfuiðnaðinum – sem er næstum 80 prósent kvenvæddur! Karlmenn hafa enn gaman af því að lesa; þeir hafa einfaldlega ekki áhuga á að lesa hina kven- og vókvæddu framleiðslu útgáfuiðnaðarins.

Réttarríkið mun ekki lifa af kvenvæðingu

Okkur kvenfólkinu er álíka illa við tjáningarfrelsi og við staðreyndir: í könnunum þar sem spurt er hvað sé mikilvægara, tjáningarfrelsi eða “jafnt” samfélag, styðja um tveir þriðju hlutar karla tjáningarfrelsi, en tveir þriðju hlutar kvenna velja “jafnt” samfélag.

Réttarríkið krefst ítrustu hollustu við hlutlægni og reglur, jafnvel þegar þær leiða til óþægilegra niðurstaðna. Fyrsta konan í Hæstarétti Bandaríkjanna var skipuð árið 1981. Sama ár voru konur fimm prósent allra dómara í Bandaríkjunum. Í dag eru fjórar konur í Hæstarétti Bandaríkjanna, og konur eru um 30 prósent allra dómara. Dómarar sem hafa meiri áhuga á einlægni, samböndum og tilfinningum en lögum og reglum eru ekki starfi sínu vaxnir. Enn eru aðeins tveir af sjö dómurum í Hæstarétti Íslands konur, til allrar hamingju.

Innflytjendamál er annar mikilvægur málaflokkur sem hefur verið kvenvæddur. Lög um ríkisborgararétt og landamæri eru ótvíræð, en réttlætanlegt þykir að láta vera að framfylgja þeim ef það gæti gert einhvern sorgmæddan.

Tökum lóðin af vogarskálinni

Þessa stefnu verður að stöðva. Kvenvæðingin er tilbúin niðurstaða félagslegrar verkfræði, og ef við tökum lóðin af vogarskálinni, sem þar eru sett í þágu kvenna, mun hún hrynja innan einnar kynslóðar.

Fyrirtæki og stofnanir sem hafa búið til stöður fyrir konur sem annars hefðu ekki fengið þær, verða að losa sig við þær – allar. Þetta ferli má hefja á einfaldan hátt með því að leggja niður “mannauðssvið” (öllu heldur kvenauðssvið) og ráða þess í stað hæfan (karlkyns eða kvenkyns, aðeins “hæfan”) starfsmannastjóra. Mannauðs- eða starfsmannasvið voru stofnuð til að styðja að “kynjafjölbreytileika fyrir öll” og tryggja vinsamlegt vinnuumhverfi fyrir konur (hefur hvarflað að starfsmannastýrum að mærðarlegt atvinnuumhverfi kunni að vera karlfjandsamlegt?) Enginn mun sakna byrðanna sem þessar dekurdeildir eru á heilbrigðu atvinnulífi.

Tveggja tekna gildran hefur einnig ýtt undir kvenvæðingu. Stjórnmálamenn þurfa að taka á þessu vandamáli með stefnumálum sem gera fjölskyldum kleift að lifa af tekjum einnar fyrirvinnu.

Niðurrifsáhrif kvenvæðingarinnar á íslenskt samfélag, nú þegar konur gegna nær öllum æðstu embættum og stöðum þjóðfélagsins, eru augljós. Samfélög sem ekki hafa að leiðarljósi hagsmuni réttarríkisins, landamæri og sannleikaleitandi stofnanir munu óhjákvæmilega stefna sér í glötun og hljóta sömu örlög og “jafnasta land í heimi” – að verða fáviskuræði.