Páll Vilhjálmsson skrifar um viðhorf 23 hinsegin einstaklinga sem liggja til grundvallar boðaðri víðtækri aðgerðaáætlun stjórnvalda þar sem tjáningarfrelsi borgaranna er undir. Þjóðólfur birtir pistil Páls hér að neðan og hvetur alla til að kynna sér málin svo S78 nái ekki að festa aðferðir hinnar illræmdu Stasi leynilögreglu hér á landi.
Páll Vilhjálmsson skrifar:
23 hinsegin jákvæðir og blekking í boði stjórnvalda
Samtökin 78 í samvinnu við dómsmálaráðuneytið sendi út rafræna könnun til að kortleggja stöðu þeirra sem segjast hinsegin. Aðeins 23 svör bárust. Á grundvelli skýrslu um viðhorf örhópsins boða stjórnvöld víðtæka aðgerðaáætlun þar sem tjáningarfrelsi borgaranna er undir.
Skýrslan um viðhorf örhópsins er ekki trú þeim fáu svörum sem þó fengust. Höfundur skýrslunnar, Þorsteinn Vilhjálmsson ,,doktor í gagnrýnum fræðum” kvartar undan því að á Íslandi
ríki ákveðin þvinguð jákvæðni í opinberri umræðu um hinsegin fólk á Íslandi, þar sem gleði og þakklæti á að vera í forgrunni en lítið gert úr erfiðleikum og fordómum [..] Þannig er eftirtektarvert að 20 af 23 könnuðust við annað hinsegin fólk sem hafði orðið fyrir fordómum, áreitni og áreiti—hærra hlutfall en kannaðist við slíkt á eigin skinni.
Þorsteini skýrsluhöfundi er illa við jákvæðni. Hann er haldinn fordómum gagnvart íslensku samfélagi, telur það bæði fordóma- og hatursfullt. Á Íslandi er auðvelt að vera hinsegin. Í skýrslunni kemur fram að erfiðleikar hinsegin fólksins, sem svaraði könnuninni, snúa einkum að fjölskyldu og nánum ættingjum sem eiga erfitt með að átta sig á umskiptunum er verða á einstaklingi sem tileinkar sér kynjaða sérvisku.
Tilfallandi lesendur velta kannski fyrir sér hvað hinsegin þýðir. Í stuttu máli er hinsegin safnheiti um einstaklinga sem haldnir sérvisku um kyn. Á seinni árum eru kynjahopparar, trans, mest áberandi. Það endurspeglast í örhópnum sem svaraði spurningum Samtakanna 78/dómsmálaráðuneytis. Í skýrslunni segir:
Taka skal fram að ekki allir kusu að skilgreina hinseginleika sinn nákvæmlega í svörum sínum en greinilegt var þó að svarendur komu frekar úr jaðarsettari hópum hinsegin samfélagsins. Þannig voru 13 þátttakendur trans og/eða kynsegin og skilgreindu þau kynhneigð sína á margvíslegan hátt. Til dæmis má nefna að fimm þátttakendur voru tvíkynhneigðir, þrír pankynhneigðir og einn eikynhneigður.
Sérviska um kyn og sjálfsmynd einstaklinga er í raun þeirra einkamál. Fá svör við könnun Samtakanna 78 staðfestir að jafnvel þeir sem eru á póstlista samtakanna vilja einkalíf sitt í friði. Fólk kærir sig ekki um að flagga sérviskunni.
Hver og einn má skilgreina sig á hvaða hátt sem er og tjá það eftir sinni hentisemi; sumir fá sér húðflúr en aðrir telja sig þurfa önnur kynfæri en þeir fæddust með. Langanir og sérviska eiga sér margar birtingarmyndir. Vanlíðan sérviskuhafa eykst í réttu hlutfalli við öfgarnar. Eitt er að laðast að báðum kynjum, líkt og fimm svarendur, en annað og róttækara er kynjahopp, trans. Allt er þetta einkamál. Hver sefur hjá hverjum er einkamál. Einnig hitt hvort einhver sannfærir sjálfan sig að meðvitundin sé i líkama af röngu kyni.
En það er öðru nær að stjórnvöld leyfi frjálsum borgurum að þjóna sinni lund í kynjamálum án ríkisafskipta. Það er stórbísness Samtakanna 78 og ,,fræðimanna” eins og Þorsteins að gera einkamál fárra að samfélagslegu vandamáli. Stjórnmálaflokkar telja sér trú um að atkvæði fáist út að hampa hinsegin.
Þannig kynnti stjórnarráðið fátæklegu svörin við könnun Samtakanna 78 og skýrsluna með þeim orðum að hér væri komin Staðfesting á hinsegin veruleika. Örhópur, 23 sálir, staðfestir það eitt að til er sérviska í kynjamálum. Eins og það séu nýjar fréttir að kynhugsun og kynhegðun sé til í blæbrigðum.
Hinseginstjórn Kristrúnar hyggst setja nokkur hundruð milljónir króna í aðgerðaáætlun á grundvelli skýrslu sem í raun segir að sérviska á Íslandi þarf ekki að óttast eitt eða neitt nema helst trega fjölskyldna og ættingja þeirra sem tileinka sér kynlegar hugmyndir. Auðvelt er að finna ódýr og skilvirk úrræði fyrir fjölskyldur sérvitringa. Ef tekið yrði fyrir aðkomu Samtakanna 78 að leik- og grunnskólum myndi sjálfkrafa fækka í hópi kynjaðra sérvitringa.
Áberandi stef, bæði hjá Samtökunum 78 og ráðherrum, er að berjast gegn ,,hatursorðræðu”. Aldrei er sagt hvar orðræðuna er að finna og enn síður út á hvað hún gengur. Svo notað sé hinsegin orðfæri þá er áróðurinn um hatursorðræðu hundaflaut þeirra sem vilja ekki frjálsa orðræðu – hún gæti undið ofan af bábiljum sérviskunnar. Hinsegin þolir ekki umræðuna enda hlaðin mótsögnum, kjánalegum orðum og almennri fávisku. Það er mergurinn málsins.