Kynjafræði er ógn við lýðheilsu og heilbrigða skynsemi

Íris Erlingsdóttir, fjölmiðlafræðingur, hefur vakið verðskuldaða athygli fyrir samtöl og greinar í fjölmiðlum um fjölmiðlamarkaðinn á Íslandi með RÚV sem drottnara yfir blaðamennsku á Íslandi.

Ekki síst hefur Íris verið beinskeytt í baráttunni gegn illræmdri kynja­fræði sem hún segir að sé „póli­tísk­ur hrærigraut­ur af hringa­vit­leys­um, hálf­vís­ind­um, sér­trú og úr­kynjuðum af­göng­um úr aka­demí­um póst­mód­ern­ism­ans, sem vest­ræn­ar rík­is­stjórn­ir hafa á síðastliðnum ára­tug troðið mis­kunn­ar­laust upp á borg­ar­ana.“

Íris Erlingsdóttir skrifar:

Í „harðorðri ræðu“ á Alþingi 3. apríl sl. gagn­rýndi Snorri Más­son þingmaður Miðflokks­ins jafn­rétt­is­stefnu rík­is­stjórn­ar­inn­ar og kenn­ing­ar í svo­kallaðri kynja­fræði – eða „trans“ hug­mynda­fræði – inn­an skóla­kerf­is­ins. Snorri sagði það valda von­brigðum að hinn „yf­ir­lýsti markaðss­innaði og frjáls­lyndi“ Viðreisn­ar­flokk­ur hygðist „beita full­um mætti rík­is­valds­ins til þess að tryggja að borg­ar­arn­ir lytu hug­mynda­fræðileg­um áhersl­um“ flokks­ins í dag­legu lífi.

Að Viðreisn skuli styðja slík­ar aðgerðir ætti eng­um að koma á óvart. Borg­ara­leg­ur heilaþvott­ur að hætti vinstrimanna byrj­ar á skóla­börn­um og for­ystu­frúr (a.m.k.) flokks­ins hafa aldrei mætt marxí­sk­um froðufræðum sem þær ekki elska og dá.

Ill­ræmd­ust þeirra er svo­kölluð kynja­fræði – póli­tísk­ur hrærigraut­ur af hringa­vit­leys­um, hálf­vís­ind­um, sér­trú og úr­kynjuðum af­göng­um úr aka­demí­um póst­mód­ern­ism­ans, sem vest­ræn­ar rík­is­stjórn­ir hafa á síðastliðnum ára­tug troðið mis­kunn­ar­laust upp á borg­ar­ana.

Ótelj­andi börn­um hef­ur verið tal­in trú um að all­ir hafi „kyn­vit­und“ eða kynjaða sál og þau geti því „fæðst í röng­um lík­ama“. Ef sál­ar­tetrið ekki álp­ast í „rétt­an“ kropp á leiðinni frá stork­in­um og upp á fæðing­ar­deild munu þau mögu­lega þróa með sér upp­kokkaðan „kynama“ (eðli­leg kyn­ferðis­leg sál­ar­kreppa unglings­ár­anna), sem skottu­lækn­ar á rík­is­spít­al­an­um þykj­ast geta „læknað“ þau af, með svo­kölluðu „kynstaðfest­ing­ar­ferli“. Þetta svik­sam­lega „ferli“ felst í horm­ónameðferðum og kyn­ferðis­leg­um lim­lest­ing­um, oft með hliðar­verk­un­um eins og ófrjó­semi og ævi­löng­um þvag­færa­sýk­ing­um. Fæst­ir „sjúk­ling­anna“ munu geta notið eðli­legs kyn­lífs. Það mun taka framtíðarkyn­slóðir ómælda ára­tugi að grafa sig í gegn­um rúst­ir þess­ara skelfi­legu níðings­verka.

Kynja­fræðifroðunni hef­ur verið haldið á loft af öfga­full­um aðgerðasinn­um, skottu­lækn­um og stjórn­mála­mönn­um með hót­un­um, of­beldi, blindri trú, skorti á gagn­rýnni hugs­un og vits­muna­legu ólæsi og hún bor­in á borð sem mann­rétt­inda­bar­átta okk­ar tíma. Þetta er aðal­sölupunkt­ur „trans“ aðgerðasinna.

En „trans“ aðgerðasinn­ar eru ekki að krefjast mann­rétt­inda fyr­ir „trans“ fólk – sem nú þegar hef­ur öll rétt­indi sem aðrir borg­ar­ar njóta og gott bet­ur – held­ur for­rétt­inda og sérrétt­inda á kostnað annarra borg­ara.

Raun­veru­leg­ar mann­rétt­inda­hreyf­ing­ar hafa ávallt kraf­ist þess að ákveðnir þjóðfé­lags­hóp­ar geti ekki á órétt­mæt­an hátt hamstrað rétt­indi í eig­in þágu og neitað öðrum um þau. „Trans“ rétt­indi og rétt­ur til kyn­ræns sjálfræðis; sérrétt­indi til handa fá­menn­um en valda­mikl­um þjóðfé­lags­hópi sem Katrín Jak­obs­dótt­ir fyrr­ver­andi for­sæt­is­ráðherra og transkeng­úrukap­all henn­ar þröngvuðu upp á þjóðina, snú­ast hins veg­ar um að neyða aðra til að samþykkja að ein­hver sé það kyn sem hann eða hún seg­ist vera; að all­ir viður­kenni til­finn­ing­ar og skoðanir „trans“ fólks sem hlut­læg­an veru­leika.

Rétt­inda­bar­átta sam­kyn­hneigðra fólst í að krefjast sömu rétt­inda og all­ir aðrir höfðu – að sam­borg­ar­arn­ir tækju sam­kyn­hneigðum eins og þeir voru og eru. „Trans“ aðgerðasinn­ar krefjast þess hins veg­ar að sam­borg­ar­arn­ir taki þeim eins og þeir eru ekki.

Mark­mið kynja­fræðis­inna er að end­ur­rita raun­veru­leik­ann og gróður­setja glóru­laus­ar fjar­stæður og fals­frétt­ir í höfuðvígj­um stjórn­valda, mennta- og heil­brigðis­stofn­ana og fjöl­miðla, sem yf­ir­leitt berg­mála þær gagn­rýn­is­laust. Breski rík­is­fjöl­miðill­inn BBC greindi t.d. ný­lega frá því að „einn af hverj­um tíu LGBT-ein­stak­ling­um hefði und­ir­geng­ist djöfla­sær­ing­ar“. At­hug­ul­ir bentu á að ef þess­ar töl­ur væru rétt­ar jafn­giltu þær 15.000 djöfla­sær­ing­um á ári, sem þýðir að bresk­ir prest­ar inn­an kaþólsku kirkj­unn­ar fram­kvæma um fjór­um sinn­um fleiri djöfla­sær­ing­ar ár­lega en hjóna­vígsl­ur.

Kynja­fræðikenn­ing­ar eru móðgun við sann­leik­ann og trú á þær er full­kom­in mæli­stika á raun­veru­leikafirr­ingu fólks. Að kjósa stjórn­mála­leiðtoga sem trúa fals­kenn­ing­um kynja­fræða er eins og að fara upp í flug­vél með flug­manni sem trú­ir ekki á þyngd­arafl. Þeim sem trúa því að mann­ver­ur geti breytt um kyn er hvorki treyst­andi til að taka ákv­arðanir né tala af skyn­semi um nokk­urn ann­an hlut.

Fjöld­ast­urlun, skipu­lagðar póli­tísk­ar of­sókn­ir og árás­ir á mál­frelsi hafa gert fylgj­end­um kynja­fræði kleift að selja al­menn­ingi í vest­ræn­um lýðræðis­ríkj­um þá hug­mynd að sjálfsímynd­ar­krepp­ur og rang­hug­mynd­ir há­værs minni­hluta­hóps um grund­vall­ars­ann­indi mann­legr­ar til­veru séu mann­rétt­inda­bar­átta.

En al­menn­ing­ur á Vest­ur­lönd­um er loks að vakna til vit­und­ar um and­vís­inda­leg­ar lyg­ar kynja­fræða. Þær eru ill­ræmd ógn við lýðheilsu og heil­brigða skyn­semi og eiga ekk­ert er­indi inn í mennta­stofn­an­ir siðmenntaðra sam­fé­laga.