Það er dapurlegt að horfa á vaxandi ofbeldi á Fróni. Samkvæmt Fréttatímanum voru um 1,9 morð framin á ári á tímabilinu 1999 – 2019 en á árunum 2020 – 2024 hækkaði þetta meðaltal í 4,6 morð á ári. Hæsta tíðnin var í fyrra með sjö morðum.
Morgunblaðið skrifar í leiðara dagsins:
„Glæpaklíkur, einkum erlendar, lúta öðrum lögmálum en einstakir íslenskir vandræðamenn hafa gert í gegnum tíðina. Fjölnir lýsir því til að mynda hvernig þessir nýju glæpamenn hóta ekki aðeins lögreglumönnum, heldur einnig fjölskyldum þeirra. Og ólíkt því sem áður var þegar lögreglumenn fengu slíkar hótanir, gjarnan frá ölvuðum einstaklingum sem báðust síðar afsökunar, er ástæða til að taka mark á hótununum nú eins og dæmin sanna.„
Blaðið vitnar í viðtal við Fjölni Sæmundsson, formann Landssambands lögreglumann í Dagmálum nýlega sem leggur áherslu á að helst þyrfti að fjölga um 200 manns í lögreglunni, þannig að þeir 50 sem ríkisstjórnin áformar hrökkva skammt. Það sem Morgunblaðið segir vera áhyggjuefni er hversu erfitt gangi hjá fjölmiðlum að fá upplýsingar um glæpaverk ekki síst þau fólskulegustu. Fjölnir sagði í viðtalinu að Íslendingar vilji ekki vopnaburð, þeir vilji almennt halda í sakleysi sitt „og lögreglan meira að segja vill ekki segja Íslendingum hvað er að gerast í landinu af því að hún vill líka að þeir haldi í sitt öryggi og sakleysi.“ Réttilega bendir Mbl. á að landsmenn eru engin börn og enginn greiði gerður, nema síður sé, með því að reynt sé að hlífa þeim við staðreyndum. Slík afstaða vinnur gegn markmiðum lögreglunnar sjálfrar að tryggja öryggi landsmanna.
Stefna stjórnvalda undanfarin ár hefur verið að herma hugsunarlaust eftir stefnu erlendis frá m.a. með opin landamæri og innfluttningi dæmigerðra vandamála í Svíþjóð og Evrópu. Barnaskapurinn er mikill í leitinni að vera „ekki minni“ en aðrir. Hvað varð um afstöðuna að vera sjálfum sér næg? Framapot stjórnmálamanna er Íslandi afar dýrt og óþarfi með öllu. Ísland á að segja sig úr Schengen og taka upp eigið hert landamæraeftirlit. Öryggi landsmanna er brothætt og rafbyssur hrökkva skammt gegn kúlum erlendra glæpagengja.
Á meðan minnimáttarkennd eftirhermunnar ræður ríkjum á Íslandi hafa landsmenn ekki eigin stjórn á málunum og er í reynd stjórnað af erlendum öflum. Það ástand mun stöðugt fara versnandi. Nægir að líta á ástandið til dæmis í Breiðholtsskóla sem minnir á skóla í „viðkvæmum“ sænskum borgarhverfum. Árangur menntunar er í öfugu hlutfalli við fjölgun „hámenntaðra“ einstaklinga í landinu sem ekkert vita um saltan sjó eða daglegan veruleika björgunarsveita og lögreglumanna.
Íslendingar verða að hrista af sér minnimáttarkennd stjórnmálamanna sem nota kjósendur sem gólftusku til þess að fá fallegt gólf heima hjá sér.
