Íslenskar fréttasíður þessa dagana eru eins og óðs manns endurminningar.
Séð frá Bandaríkjunum, þar sem þjóðin er á batavegi eftir áralanga fjöldasturlun—og nánar tiltekið frá Genspect ráðstefnunni í Albuquerque í New Mexíkó, þar sem þessi orð eru skrifuð og þar sem enginn hinna 300 ráðstefnugesta þjáist af veruleikafirringu—virðist augljóst að á Íslandi er fjöldageðrofið ekki í rénun, nema síður sé.
Páll Vilhjálmsson skrifar í nýlegum pistli sínum „Kynleg innræting í skólum” að „harðsnúið bandalag femínista og transaktívista [kenni] börnum og unglingum firrur um að hægt sé að fæðast í röngum líkama og að kyn sé… spurning um hugarfar.”
Það er kynleg staðreynd að mikill meirihluti þessa harðsnúna veruleikafirrta bandalags—að hið tifandi hjálpsama hjarta trans–fjöldasturlunarinnar—er konur.
Frá örófi alda hafa allar hreyfingar sem einkennast af fjöldageðrofi—frá 17. aldar nornaveiðum í Salem til djöflatrúaræða (Satanic Panic) og „endurheimt minni” á síðustu áratugum 20. aldar—einkennst af sama mynstrinu, sem er: konur eru þungamiðjan í allri trúarlegri og félagslegri fjöldasturlun.
Og meirihluti útvarðanna, sem eftir Snorra þátt Mássonar geystust fram á ritvöllinn til að verja ranghugmyndir froðufræðanna, hafa verið konur. Í nýlegri frétt Vísis, dags. 25. sept. sl.—„Dæmigert hundaflaut að spyrja hvort kynin séu tvö”—upplýsir ein þeirra, Sóley Tómasdóttir, „kynja og fjölbreytileikafræðingur,” lesendur um að „gríðarlega hættulegt ástand” hafi skapast – greinilega vegna þess að veruleikafirring og fjöldasturlun eru á undanhaldi í íslensku þjóðfélagi.
Í samkrulli af hræðsluáróðri og rakalausu rugli ásakar froðufræðingurinn fólk, sem kynnir þá staðreynd að aðeins eru til tvö kyn, um hatur, fordóma og rasisma. Þeir sem spyrja „eru til fleiri en tvö kyn?” (sem fáir gera, því allir vita að aðeins eru til tvö kyn – og tvær kynfrumur) eru sekir um „hundaflaut.”
Í huga Sóleyjar eru staðhæfingar um alkunnar staðreyndir „hatursorðræða” sem valda „jaðarsettu fólki… óöryggi, ótta og… vanlíðan” og skapa „gríðarlega hættulegt ástand,” sem verður að forðast með öllum tiltækum ráðum. Í þeim tilgangi er nærtækast að nota hina sívinsælu, óskilgreindu og óskilgreinanlegu „hatursorðræðu” og „hatursglæpi” til að varpa í fangelsi þeim sem særa hinar heilögu transtilfinningar. Samkvæmt upplýsingum—ekki frá lögreglunni heldur skoðanalögregluríkisstofnun ríkisins, Samtökunum ‘78—eru „hatursglæpir… orðnir 20 á þessu ári.” Lífsskoðunarfélagið skilgreinir „hatursglæpi” samkvæmt lagaspekikenningunni „smag og behag.”
Ferklemmtar tilfinningar „jaðarsetts fólks” eru ekki „gríðarlega hættulegt ástand.” Það er hins vegar „gríðarlega hættulegt ástand” þegar sjálfskipuð fórnarlömb og stuðningsmenn þeirra í pólitískum öfgahópum myrða fólk sem ekki er þeim sammála.
Samdægurs ofangreindri „frétt” birti Vísir skoðanagrein undir fyrirsögninni „Sumt er bara ekki hægt að rökræða” eftir Ásu Lind Finnbogadóttur, ein margra froðufræðinga sem íslensk stjórnvöld hafa sleppt lausum á varnarlaus ungmenni í framhaldsskólum landsins.
Ása Lind, sem kennir heimspeki í framhaldsskólum, telur það „ranghugmynd… að kynin séu bara tvö” og lýgur því að nemendum—og lesendum Vísis—að „líffræðin og taugasálfræðin [séu] búin að sýna fram á… að alrangt sé að fullyrða að það séu bara til tvö kyn” og að „kyn, kynhneigð og kynupplifun sé róf.”
Ása Lind er hneyksluð á að fólk—„meira að segja fólk á launum hjá almenningi, sjálfir alþingismenn”—skuli „tönglast [sic] á” þeirri staðreynd að kynin séu tvö.
Heimspekikennarinn segir, „ranghugmyndin um tvö kyn er ekki bara fordómar, heldur rangar staðhæfingar um staðreyndir” og spyr hvort það væri í lagi fyrir hana „sem kennara að prédika ranghugmyndir gegn vísindalegum staðreyndum um að jörðin væri flöt?” Ef marka má skrif hennar, virðist óhætt að draga þá ályktun að sennilega trúir hún því að jörðin sé pönnukaka, tunglið sé ostur, vatn sé þurrt og upp sé niður.
Það er ekki í lagi, hvorki fyrir kennara né aðra, að prédika ranghugmyndir gegn þeirri staðreynd að kynin eru aðeins tvö.
Það er ekki í lagi að veruleikafirrt „fólk á launum hjá almenningi” – kennarar eins og Ása Lind – skuli leika lausum hala í skólum landsins til að ljúga að varnarlausum börnum og ungmennum og rugla þau í ríminu.
Sívaxandi vinsældir sannleikans og staðreynda stefna í hættu baráttu hinna sjálfskipuðu fórnarlamba fyrir sér- og forréttindum, en miklu meiri og mikilvægari hagsmunir eru í húfi fyrir umboðsmenn þeirra – „trans”kynjafræði–aðgerðasinnana: peningarnir þínir. Bara á síðasta ári gáfu ríki og sveitarfélög lífsskoðunarfélaginu Samtökunum ‘78, sem hin fyrrnefndu hafa ráðið til að gegnsýra stofnanir landsins með lygum kynjafræðifroðunnar, um 250 milljónir króna.
Það er alls ekki í lagi að íslenska ríkið skuli moka milljörðum úr sameiginlegum sjóðum landsmanna í samtök aðgerðasinna og lífsskoðunarfélaga fyrir að troða í þjóðina hugmyndafræði sem er svo skaðleg, fáránleg og fjarstæðukennd að jafnvel nornabrennuvargar svörtustu miðalda hefðu hlegið hana út úr rannsóknarréttinum.
Íris Erlingsdóttir
Höfundur er fjölmiðlafræðingur