Fjársvikamál Flokks flokksins hverfa ekki með einu pennastriki fjármálaráðherra sem reynir á fyrstu dögum embættisverka að hylma yfir lögbrot Ingu Sæland sem tekið hefur á móti hundruð milljóna króna úr ríkissjóði án þess að fara að lögum um slíkar greiðslur.
Morgunblaðið greinir frá því í dag að Samtök skattgreiðenda krefjast þess að héraðssaksóknari rannsaki meint brot þeirra stjórnmálasamtaka sem fengið hafa ofgreidda fjárstyrki úr hendi ríkissjóðs og sveitarfélaga og beiti þeim úrræðum sem lög um meðferð sakamála kveða á um, ef í ljós kemur að refsilög hafi verið brotin.
Samtök skattgreiðenda standa vaktina
Þessi krafa er sjálfsögð og myndi sæta furðu ef saksóknari verður ekki við henni. Trúverðugleiki stjórnmálanna er að engu hafður með því framferði stjórnmálamanna að telja sig sjálfa vera undanþegna þeim lögum sem þeir setja á Alþingi. Verði ekkert frekar aðhafst í málinu gagnvart fjársvikum Flokks fólksins mun það auka enn frekar á vanmátt hins venjulega Íslendings gagnvart „hinu háa“ Alþingi, að þar komist menn upp með að brjóta lög sem óbreyttir fá refsingu fyrir að brjóta. Nægir ekki að svikulir stjórnmálamenn svíki gefin kosningaloforð? Eiga stjórnmálamenn einnig að komast upp með fjársvik án þess að þeim verði refsað?
Samtök skattgreiðenda benda á að í ákvæði í lögum um starfsemi stjórnmálaflokka, sem mælir fyrir um fjárstyrki þeim til handa, komi fram:
„að hver sem tekur við framlögum, eða jafnvirði þeirra, sem óheimilt er að veita viðtöku, skuli sæta sektum eða fangelsi allt að tveimur árum. Þá er mælt fyrir um að sá sem ekki skili upplýsingum eða skýrslum skv. ákvæðum laganna til ríkisendurskoðanda innan tilgreindra tímamarka skuli sæta sektum. Refsa skuli fyrir brot af framangreindum toga, hvort sem þau eru framin af ásetningi eða gáleysi.“
Sjálfsögð lágmarkskrafa að lögin gildi jafnt fyrir alla
Morgunblaðið skrifar:
„Skafti Harðarson, formaður Samtaka skattgreiðenda, segir í samtali við Morgunblaðið að samtökin telji sjálftöku stjórnmálaflokka á fjármunum úr ríkissjóði dæmi um spillingu í íslenskum stjórnmálum og skýlaust ætti að endurkrefja þá um oftekna fjármuni.“
Þetta er sú lágmarkskrafa sem þjóðin á að krefjast, að stjórnmálamennirnir fari sjálfir eftir þeim lögum sem þeir setja. Með lögum skal land byggja og ólögum eyða.
