Íris Erlingsdóttir skrifar:
Enginn ætti að vera brottrækur úr samfélaginu, hvað þá úr vinnu og vinahópi, fyrir að benda á að rigning er blaut. En upp úr 2010 varð það allt í einu refsivert að benda á einföldustu staðreynd tilverunnar – þá að aðeins eru til tvö kyn.
Sem hópur hafa mannverur hafa tilhneigingu til að sturlast og trúa hinum fáránlegustu hugmyndum. Skyndilega höfum við brennandi trú á einhverju sem okkur hefði fundist fáránlegt fyrir fimm mínútum. En af því að allir aðrir trúa, trúum við líka.
Félagslega smitandi dellur koma og fara, en fáar hafa verið jafnhættulegar og transæðið. Við erum ekki að tala um megranir, mataræði, svartan hárlit eða húðflúr, heldur sértrú sem hefur talið fólki trú um nauðsyn þess þess að láta skera af sér kynfærin því þau eru „röng“ – því það er mögulegt að „fæðast í röngum líkama.“ Við erum að tala um lækna, sem eru reiðubúnir að saxa af „sjúklingum“ hina röngu, móðgandi líkamsparta, og stjórnmálamenn, sem vilja greiða læknunum fyrir vikið með skattfé almennings og meðreiðarsveina, eins og sálfræðinga og kennara. Við erum að tala um lífshættulega fjöldasturlun sem hefur hörmulegar afleiðingar fyrir þá sem lenda í hennar klóm.
Sjálfshatur – merki um djörfung og dár?
Annar níðingsskapur þessa brjálæðis er bannið við höfnun þess. Ef einhver vogaði sér að lýsa yfir vafa, hvað þá segja „nei,“ var viðkomandi búinn að vera, faglega og persónulega. Það mátti ekki segja neitt neikvætt um skyndilegar vinsældir „trans“ né heldur þá sem voru „trans.“ Það var meira að segja bannað að gera grín að því (nema Dave Chappelle, sem var leyft að brjóta reglurnar af því að hann er svartur).
Nú, þegar raunveruleiki og andlegt heilbrigði eru aftur í tísku, ætti útbreiðsla þessarar skaðlegu hugmyndafræði að varða brottrekstur úr starfi og í sumum tilvikum, refsiábyrgð fyrir þá sem hafa valdið öðrum líkamstjóni, hvort sem er af gáleysi eða ásetningi. Læknarnir og sálfræðingarnir, sem hafa verið í bandalagi með þeim, kennararnir og kennarasamtökin, sem heilaþvoðu börn og unglinga; blaðamenn og stjórnmálamenn, sem ekki hikuðu við að leggja líf annarra í rúst með áróðri og löggjöf – allt þetta fólk taldi almenningi trú um að það væri fegurð og hugrekki í því að láta sannfærast af skelfilegri þráhyggju til að limlesta eigin líkama, útiloka möguleikana á að eignast börn og lifa heilbrigðu kynlífi. Að sjálfshatur væri merki um djörfung og dár, en ekki tragíska meinloku.
Nei, ég ber ekki virðingu fyrir ykkur
Þeir sem ekki voru sammála voru þvingaðir til samþykkis. Ekki aðeins var bannað að tala um þá sem gerðu sig að fíflum í fáránlegri viðleitni til að líta út eins og hitt kynið; maður átti að þykjast ekki taka eftir því að keisarinn væri nakinn.
Ef þú opnaðir munninn, var það með þessum þreytta fyrirvara:
„Það er ekki það að ég hafi eitthvað á móti transfólki… ég styð það fullkomlega og ber mikla virðingu fyrir þeim…“
Nei, reyndar ber ég ekki mikla virðingu fyrir þeim – og ég á ekki við börnin og unglingana sem hafa verið heilaþvegin inn í þennan sértrúarsöfnuð, heldur fólk sem smitaðist af veiru sem það hefði átt að vera ónæmt fyrir. Það hefði átt að geta séð að þetta er jafn klikkað og að halda því fram að rigning sé þurr. Hvers vegna í ósköpunum leyfði fólk sér að láta freistast af þessari fáránlegu hugmyndafræði og sóa lífi sínu? Allar þessar „læknismeðferðir“ og lyf – þessi læknisvæðing á lífinu það sem eftir er, er sóun á tíma þeirra og lífi og fjármunum. Og okkar fjármunum og okkar tíma! Enginn á að þurfa að sóa tíma í að benda á þetta. Læknar gætu verið að lækna fólk. Kennarar gætu verið að kenna börnum. „Transfólk“ gæti verið að gera eitthvað áhugavert. „Trans“ er ekki áhugavert. Það er hundleiðinlegt, hættulegt og heimskulegt.
Banvæn samfélagsleg sýki
Eitt versta sjúkdómseinkenni trans-vírusins er útgáfa ríkisins á fölsuðum fæðingarvottorðum og skilríkjum. Vísvitandi skráningar lyga og uppspuna eru einkenni um banvæna samfélagslega sýki og aðeins alvarlega sjúk ríki breyta opinberum skrám til samræmis við ranghugmyndir (lúxusríkis)borgaranna. Ísland er meðal þeirra töfralanda þar sem hægt er að vera kynlaus eða breyta um kyn með því að þylja galdraþulu. En þegar ferðast er frá landinu, er hætta á að fólk rekist á raunveruleikann, sem er verðið sem það greiðir fyrir stoðlausa hugmyndafræði.
Hvernig í ósköpunum höfum við látið sannfærast af þeirri félagslegu maníu að við séum siðferðislega og lagalega skyldug til að taka þátt í ranghugmyndum og sjálfblekkingum annarra?
Ekki er hægt að hugsa sér heimskulegra samfélagslegra viðfangsefni en þann þykjustuleik að fólk geti breytt um kyn. Þeir sem enn styðja sóun okkar samfélagslega auðs í þágu þessarar þráhyggju, hvort sem það eru einstaklingar sem stofnanir, eiga að láta sig hverfa í skömm og svívirðu. Þeim er ekki treystandi fyrir einum einasta starfa í þágu þjóðarinnar, hvað þá stjórnartaumum hennar.
Íris Erlingsdóttir
