Framkvæmdastjórn Kvennaárs hefur boðað til kvennaverkfalls þann 24. október nk., en þá verða fimmtíu ár liðin frá því að fyrsti kvennafrídagurinn var haldinn á Íslandi.
Þúsundir kvenna og „kynsegin“ fólks (þá, sem nú, var ekkert til sem hét “kvár” en þetta orðskrípi úr kynjafroðufræðinni er nú komið í almenna notkun) á Íslandi tóku þátt í síðasta „kvennaverkfallinu“ sem haldið var 24. október, 2023, til að „mótmæla ójöfnuði á vinnustöðum.“
Í tilefni verkfallsins ræddi National Public Radio við eina forsvarskonu verkfallsins. Hún var spurð hvaða réttindum íslenskar konur, í „jafnasta landi heims,” hefðu ekki enn náð. Hún gat ekki svarað því en sagði að „enn væri langt í land” og að auðvitað væri „karlaveldið“ stórt vandamál.
Einn skipuleggjendanna sagði í viðtali við New York Times, „gjarna er litið á Ísland sem eins konar jafnréttisparadís… En ef við ætlum að standa undir því nafni, þurfum við að halda áfram – og við munum ekki hætta fyrr en fullkomnu kynjajafnrétti er náð.“
Samkvæmt þessu verður komandi verkfall tileinkað baráttu kvenna fyrir jafnrétti í eftirfarandi starfsgreinum: byggingastarfsemi og mannvirkjagerð, þar sem hlutfall þeirra er sjö prósent; iðnaði, þar sem konur eru átta prósent starfsmanna; véla- og vélgæslu, þar sem konur eru níu prósent starfsfólks og í stéttum bænda og sjómanna, þar sem konur eru 16 prósent starfskrafta.
Helsta framlag kvennabaráttunnar til íslenskra skattgreiðenda hefur verið að skapa fleiri stöðugildi fyrir konur á spena hins opinbera. Þetta baráttumál íslenskra kvenna hefur borið ríkulegan árangur.
Samkvæmt upplýsingum frá Hagstofu Íslands eru konur aðeins 39 prósent starfsfólks á almennum vinnumarkaði, en hlutfall kvenna í opinberri stjórnsýslu er 62 prósent. Konur eru hvorki meira né minna en 73 prósent starfsfólks sveitarfélaga og 67 prósent starfsmanna ríkisstofnana. Bágborið ástand íslenskra skólabarna skrifast á konur, sem eru 79 prósent starfsfólks í „fræðslustarfsemi,” þ.e. kennarar.
Árið 2023 var „leiðréttur launamunur milli karla og kvenna 3,6%… kynjaskipting vinnumarkaðarins útskýrir að stórum hluta þann launamun sem enn er til staðar…” Karlar sem búa einir voru líklegri en konur til að falla undir lágtekjumörk. Samkvæmt upplýsingum Hagstofu voru „yfir 23% einhleypra karla undir mörkunum samanborið við 9% einhleypra kvenna“ árið 2020. Vitanlega var ekki greint frá þessum tölum í alþjóðlegum fréttum.
Miklar framfarir hafa orðið í jafnréttismálum síðan fyrsta kvennaverkfallið – síðasta verkfallið var fyrir konur og „kvára,” svo það getur ekki kallast kvennaverkfall – var haldið árið 1975.
Hálfri öld síðar er réttmætt að spyrja hvort þörf sé á slíku verkfalli, þegar skipuleggjendurnir sjálfir geta ekki nefnt einn einasta rétt sem berjast þarf fyrir vegna kvenna og þegar konur gegna öllum valdamestu embættum þjóðarinnar. En þó sérstaklega vegna þess að kvenréttindahreyfingin á Íslandi hefur úrkynjast í meðreiðarmeyjar sértrúarsafnaðar, sem fúslega gefa hverjum sem er bæði harðfengin réttindi kvenna og skilgreininguna á því hvað það þýðir að vera kona. “Kona”!? Það þýðir bara það sem þú vilt að það þýði! Allt og ekkert! Allir og afi þeirra eru velkomnir í kvenkynið!
Það ætti að vera óþarfi að benda á, að þeir sem ekki geta skilgreint orðið „kona“ geta ekki barist fyrir kvenréttindum. Skipuleggjendur síðasta verkfalls, sem kváðust „ætla að birta ,fíflalista’ yfir vinnuveitendur” sem ekki leyfðu konum og „kvárum“ meðal starfsfólks þeirra að taka þátt í verkfallinu, eru meðal þeirra sem ekki er treystandi til að verja réttindi kvenna. (Fyrir þá sem lifa í raunveruleikanum: „kvár… er kynhlutlaust orð, sambærilegt við karl og kona,“ eins og kynlausir einstaklingar séu til í raunveruleikanum. Þetta orðskrípi er enn eitt dæmið um hvernig málfræðilegir verkfræðingar transhugmyndafroðufræðinnar hafa misþyrmt móðurmálinu.)
Síðasta „kvennaverkfall”—letidagur lúxusríkisborgara er hæfilegra heiti— auðveldaði vinnuveitendum vonandi að halda sína eigin lista yfir lúxusríkisborgarana meðal starfsfólks þeirra: forréttindafreku narsissistana, athyglissjúklingana og sjálfskipuðu fórnarlömbin sem með stuðningi og hvatningu ríkisins þvinga málfræðilega misnotkun og blekkingar upp á samstarfsmenn og samborgara.
Vonandi munu íslenskir karlmenn—úr öllum stéttum, vélvirkjar, bílvirkjar, sjómenn, bændur, veitustarfsmenn, húsasmiðir, rafvirkjar, pípulagningamenn, lögreglumenn, vörubílstjórar, o.fl.—sem bera hitann og þungann af uppbyggingu, viðhaldi og verndun íslenska Mæðraveldisins, hringja í vinnuna á næsta letidegi kvenna- og „kvára” þann 24 október nk. og segja sig „kynseginveika” – með froðuflensu. Segja að þeir séu hreinlega hundveikir af ógeði og fyrirlitningu á fjarstæðum og forréttindafrekju kvenréttinda- og kynjafroðufræðinnar, sem hafa eitrað allar stofnanir þjóðfélagsins og eru illræmdar árásir á sannleikann og samfélagið sjálft.
Íris Erlingsdóttir
Höfundur er fjölmiðlafræðingur