Kristrún Frostadóttir formaður Samfylkingarinnar og forsætisráðherra var í hunangsljúfu drottningarviðtali Dægurmála Morgunblaðsins. Hunangið flaut um allt, spyrjandinn með loðna rödd fékk Kristrúnu til að láta sér líða vel og hún opnaði sig. Vantaði bara Smooth operator með lokkandi tónum Sade í bakgrunninum til að dáleiðsluáhrifin hefðu verið fullkomin og hægt að samba sig áfram í draumi Samfylkingarinnar.
Hugarheimur forsætisráðherrans er ekki sá sami og raunveruleikinn fyrir utan gluggann. Þessi raunveruleiki sem almenningur lifir í dags daglega, lífsbarátta hins venjulega Íslendings. Í lok dags var rauði þráðurinn; forsætisráðherrann ákveður hvað landsmönnum er fyrir bestu, því í lok dags þá er það hagfræðin hennar sem ræður – sama hvað.
Hún ein og flokkurinn veit að sama hvað, þá er hagfræði Kristrúnar hin nýju trúarbrögð Íslendinga: Skattur á skatt ofan þar til samfélagið keyrir út í skurð og ekkert virkar lengur. Samfylkingarelítan ásamt flokkselítu Viðreisnar að ekki sé talað um Ingu Sæland og Eyjólf sem sviku loforðin fyrir túkall munu hafa sitt á hreinu. Fari allt á hausinn eina ferðina enn, þá má alltaf afskrifa lánin að hætti Þorgerðar. Elítan klárar sig sama hvað.
Orðin fossuðu af vörum forsætisráðherrans: Fáir ef nokkrir elska landið meira en hún, það besta sem við eigum er þessi nánd og samstaða, öll þessi gildi sem við þurfum að verja…orð hennar voru silkimjúk vafin gullbandi og eflaust hafa einhverjir áhorfendur gleypt allt saman með húð og hári.
Til hvers að vera að draga í efa leiðréttinguna á hinum vondu sjávarútvegsmönnum, Samfylkingin hafði jú upplýst um það í langan tíma að þeim er ekki hlýtt til sjómanna. Enginn á að vera hissa á að góða fólkið geri það sem það lofar fyrir kosningar. Þau mál eins og öll önnur á að ræða með eðlilegum hætti. Forsætisráðherrann dæmir hvað er uppbyggileg gagnrýni sem er vert að hlusta á.
Forsætisráðherrann vegsamaði dómsmálaráðherrann sem var svo góður að bjóða Úlfari að flytja til Austfjarða, hún dásamaði Schengen, við fengum að vita að hún er hagfræðimenntuð, drekkur ekki vín og er með lítil börn. Myndin af kraftaverkakonu gerist varla betri. Öll samúð lendir í hennar skál.
Kristrún ræddi tvöfalda atkvæðagreiðslu um ESB-aðild, þá fyrri til að kanna hvort þjóðin vilji fela ríkisstjórninni að sækja um aðild að ESB og þá síðari, þegar ríkisstjórnin leyfir þjóðinni að kíkja í pakkann og samþykkja innihaldið. Að kíkja í pakkann leiðinni var hafnað í Icesave-atkvæðagreiðslu og þjóðin valdi aðra leið en inngöngu í ESB. Kristrún og samferðafólkið í ríkisstjórninni vilja ekki kyngja því og enn á ný er stefnt til átaka við þjóðina.
Í lok dags stendur Kristrún Frostadóttir fyrir niðurrif þess efnahagslífs sem Íslendingar hafa byggt upp áratugum saman. Í lok dags vill Kristrún Frostadóttir að þjóðin gangi í björg Evrópusambandsins, þar sem engin leið er til undankomu áhrifalausrar smáþjóðar.
En ósögð von Kristrúnar er skær: kannski fær hún eigin deild sem kommissjóner í Brussel enn glæsilegri en deild WHO sem fyrirverandi forsætisráðherra fékk fyrir að koma þjóðinni í vók-mók.
Þetta er nú öll nándin og samstaðan.