Ofbeldi og morðhótanir hafa verið „normaliseraðar“ innan trans-aðgerðasinnahreyfingarinnar.
Lionel Shriver er bandarískur rithöfundur og dálkahöfundur fyrir breska tímaritið The Spectator. Hún skrifaði eftirfarandi grein í Spectator 30. april s.l. um málefni kynjanna sem Íris Erlingsdóttir hefur snarað yfir á íslensku. Lionel Shriver skrifar:
„Kyn er ekki tilfinning heldur óbreytanleg, líffræðileg staðreynd. Allar þessar dulrænu hugmyndir eru miðaldalegar, og við höfum gert okkur að fíflum með því að stofnanavæða þær á Vesturlöndum.“
Lionel Shriver skrifar:
Eftir hina sjokkerandi yfirlýsingu Donald Trumps um að aðeins séu til tvö kyn, er ákvörðun Hæstaréttar Bretlands, sem staðfesti hið sama, fagnaðarefni. En hún ætti ekki að vera það. Hvers vegna ætti lögleg skilgreining á „konur,“ sem útilokar „karlmenn“ að vera umdeilt málefni? Viðbrögð mótmælenda, sem bókstaflega migu í vindinn af vonsku fyrir utan Parliament Square í London, sýndu hve langt við höfum fallið, ekki aðeins frá heilbrigðri skynsemi heldur raunveruleika.
Að sigra þennan trans-óskunda er mikilvægt. Að menntakerfið, heilbrigðiskerfið, stjórnmálamenn, fjölmiðlar og fyrirtæki skuli enn kaupa þetta rugl er skelfilegt dæmi um samfélagslegan fjöldaheilaþvott. Ef álit almennings hefði verið leitað árið 2010 á því hvort það væri góð hugmynd að taka börn––eða bara hvern sem er––en masse og gera þeim ókleift að fjölga sér eða að upplifa kynferðislega fullnægingu, hefði enginn sagt já. En nánast yfir nótt ákvað almenningur að barnafórnir væru góð hugmynd.
Þjóðfélag, sem sóar auði sínum á lyfjameðferðir og skurðaðgerðir í þeim tilgangi að blekkja bæði „sjúklingana“ og umheiminn að þeir séu það kyn sem þeir eru ekki, er alvarlega afvegaleitt, ef ekki siðspillt. Okkur skortir hvorki karla né konur og að framkvæma þykjustuskipti á þeim fram og til baka er sóun á peningum og sérfræðiþekkingu. Að einka- og almannasjúkratryggingar skuli greiða fyrir þessar valkvæðu „læknismeðferðir“ er hneyksli. Ef fólk vill fara í hold-þykjustuleik, getur það gert það á eigin kostnað.
Allt þetta fíaskó er byggt á lygum og samfélag sem umfaðmar lygar er að éta sig sjálft innanfrá. Það er ekki hægt að breyta kyni. „Trans konur“ eru ekki konur. „Kynímynd“, „heila-kyn“ eða að vera „fæddur í röngum líkama“ er ekki til. Kyni er ekki „úthlutað“ við fæðingu; það er séð og skráð. Kyn er ekki tilfinning heldur óbreytanleg, líffræðileg staðreynd. Allar þessar dulrænu hugmyndir eru miðaldalegar, og við höfum gert okkur að fíflum með því að stofnanavæða þær á Vesturlöndum.
Þessum lygum hefur verið þvingað upp á heila kynslóð barna, sem er kennt að kyn þeirra sé ekki staðreynd heldur ákvörðun og þeim er ætlað að sannfæra aðra um að lausnin á vanlíðan þeirra sé limlesting. Við erum að tæla bæði börn og fullorðna inn í endalausa læknisvædda framtíð – og nota bene: mikill hluti þessara hræðilegu skurðaðgerða misheppnast. Við höfum enn enga hugmynd um hvernig fullorðnir skaðast af því að „sleppa“ kynþroska.
„Trans-ímynd“ er augljóslega óekta. Leikaraskapur. Það er að þykjast vera eitthvað sem þú ekki ert. Sumir þessara lífsleikara eru betri leikarar en aðrir, en þeir eru allir óekta. Þeir hafa ekki uppgötvað „sitt sanna sjálf“; þeir hafa fengið sér gerviímynd. Fullorðið fólk hefur rétt til taka þessa ákvörðun – eins og ég ætti að hafa rétt til að benda á að jafnvel vel heppnuð eftirlíking af hinu kyninu er hvorki dæmi um „hugrekki“ né „ekta“ og er að auki algjörlega tilgangslaust.
Ekki er langt síðan „kynáttunartruflun“ eða „kynami“ var sjaldgæfur geðsjúkdómur, en er nú orðinn eftirsótt, virðulegt „merki“ eins og Hermès veski. Það er enn geðsjúkdómur, en sá eini sem við „meðhöndlum“ með því að næra sjúkdóminn, blekkinguna – og enn verra, í Bretlandi [og á Íslandi] neyðum við aðra löglega, til að þykjast trúa blekkingunni.
Að glata raunveruleikatengslum er skilgreining á geðveiki. Í meira en áratug hefur stór hluti hins vestræna heims verið geðbilaður. Trans-æðið, sem ekkert hefur framleitt nema eyðileggingu, afneitun og sjúkleika, sýnir að við höfum ekki hugmynd um hvað við eigum að gera við okkur sjálf. Sem samfélag skortir okkur rökrænan tilgang. Eins og hjá ginnkeyptum einstaklingum, hefur þessi della afhjúpað veikleikann í sjálfsmynd heillar þjóðar.
Er „trans“ tákn um fall siðmenningar okkar? Kannski ekki alveg. En það er slæm vísbending.