Arnar Þór Jónsson skrifar um stríðsáróður Evrópusambandsins og spyr hvers vegna Ursulu von del Leyen sem engin hefur kosið brosir, þegar hún talar um allsherjar stríð við Rússa innan fimm ára. Hann bendir á að Nató fundurinn í Haag snúist hvorki um stríð né frið, verið sé að seilast ofan í vasa almennings til að fóðra vasa hergagnaframleiðenda. Hann hvetur til ábyrgrar umræðu á Íslandi áður en ríkisstjórn Kristrúnar seilist meira í vasa skattgreiðenda til að fjármagna hernaðaruppbyggingu ESB. Ísland á og getur svo sannarlega verið rödd friðar sem sárlega vantar í umræðuna á hinu alþjóðlega sviði.
Arnar Þór Jónsson skrifar:
Þurfum við að þramma í takt við stríðstrommurnar?
Með vaxandi óhug horfum við á (ó)ráðamenn í Evrópu verða sífellt herskárri í tali, stöðugt drýgingalegri þegar talað er um hervæðingu og stöðugt fullvissari um óumflýjanleika styrjaldar við Rússa. Sérstaklega er Ursula von der Leyen herská og vill undirbúa ungdóminn fyrir stríð, þ.e. önnur ungmenni en sín eigin. Á fundinum tilkynnti hún að „Evrópa“ muni setja milljarða Evra í vopnaframleiðslu og hervæðingu. Hér vakna fleiri spurningar en svör: Ef aðildarríki ESB annast sjálf um varnir sínar, af hverju talar fulltrúi ESB fyrir þeirra hönd á fundinum? Eru fundargestir mögulega að gleyma því að það eru þjóðríkin sem munu greiða hergagnaiðnaðinum, ekki ESB? Hver kaus Ursulu sem leiðtoga Evrópu? Hvers vegna brosir hún þegar hún talar um allsherjar stríð (e. full scale war) við Rússa innan 5 ára? Hvað er Zelensky að gera þarna (Úkraína er ekki í Nato)? Augljóslega hafa Ursula, Keir Starmer, Macron og Merz mikinn áhuga á stríði við Rússa, en bendir eitthvað til að almenningur / kjósendur hafi áhuga? Væri ekki gott að byrja á að ræða við þá sem munu þurfa að blæða í stað þess að byrja á „leiðtogafundi“? Munu fulltrúar Íslands á svona fundi hafa þrek til að tala máli friðar?
Óhugur minn á sér eftirfarandi rót: Þessi fundur snýst ekki um frið eða varnir Evrópu, heldur er raun verið að taka ákvörðun um að seilast ofan í vasa almennra borgara til að fóðra vasa hergagnaframleiðenda, samhliða því að valdefla ókjörna búrókrata eins og Úrsúlu sem vilja gera ESB að einhverskonar stórveldi á sviði heimsmálanna, á pari við Rússland, Kína og Bandaríkin. Á meðan fjármunum og orku er varið í að verjast hugsanlegri framtíðaráhættu í austri molna ríki Evrópu, þ.m.t. Ísland, innan frá vegna lögleysu, stjórnleysis og vaxandi skipulagðrar glæpastarfsemi.
Áður en lengra er haldið – og áður en ríkisstjórn Kristrúnar lofar milljörðum frá Íslandi í þessa „uppbyggingu“ – væri rétt að fram færi ábyrg umræða hérlendis um hvert Ísland ætlar að stefna. Frá upphafi hefur stefna lýðveldisins Íslands í þessum málum hvílt á hornsteinum friðar og hlutleysis. Við fullveldisstofnunina 1918 var því heitið að Ísland myndi aldrei ráðast á aðrar þjóðir með vopnavaldi. Frammi fyrir því hvernig „ráðamenn“ Evrópu tala nú er orðið nauðsynlegt að dusta rykið af þessum grunni, hyggja betur að innlendum viðfangsefnum og íhuga fyrir hvað við viljum standa. Framlag Íslands til þess að knýja stríðsvélarnar skiptir litlu sem engu, en Ísland getur sannarlega verið rödd friðar. Það er rödd sem sárlega vantar í þá umræðu sem nú á sér stað á hinu alþjóðlega sviði.