„Þeir sem sannfæra þig um að trúa fáránleika geta fengið þig til að fremja voðaverk.“ Þó þessi tilvitnun, sem eignuð er Voltaire, sé ekki bein, fangar hún anda viðvörunar hans. Tilvitnunin er úr kafla í Questions sur les miracles, röð smárita sem Voltaire hóf útgáfu á árið 1765. Tilvitnunin virðist vera þýðing á skáletruðu línunni hér að neðan, en hún dregur einnig saman boðskap kaflans:
„Sannarlega, sá sem getur fengið þig til að trúa fáránleika, getur fengið þig til að vera óréttlátur. Ef Guð-gefinn skilningur hugar þíns stendur ekki gegn kröfu þess efnis að trúa ómöguleika, muntu ekki standast kröfu um að gera rangt gagnvart hinni Guð-gefnu réttlætiskennd hjarta þíns. Um leið og einn hluti sálar þinnar er yfirbugaður, munu aðrir hlutar gefa eftir. Og af þessu spretta öll glæpaverk trúarbragða sem hafa þjakað heiminn.“
Fáránleiki kynjafræðinnar er fyrst og fremst hugmyndin um „kynvitund”. Af henni spretta fleiri fjarstæður, eins og hugmyndin um að „kynvitund“ sé mikilvægari eða jafnvel raunverulegri enn kynið sjálft. Öfgafyllstu hugmyndafræðingarnir halda því fram að kyn sé á litrófi og að ómögulegt sé að vita hvort einstaklingur sé karl eða kona, en að „kynvitund“ sé svo mikilvæg og föst – að jafnvel smábarn geti haft svo sterka og „rétta“ tilfinningu fyrir henni, að við verðum að vera tilbúin að koma í veg fyrir kynþroska þeirra, gefa þeim kynhormóna og framkvæma skurðaðgerðir á kynfærum þeirra.
Fáránleikinn ágerist þegar maður reynir að átta sig á hvað „kynvitund“ er í raun. Gender-Gremlenskan hefur svo fullkomlega yfirtekið Kanada (Tranada), að við hæfi er að nota skilgreiningu kanadíska ríkisins á „kynvitund“: „Kynvitund er innri og einstaklingsbundin upplifun hvers og eins af kyni. Það er tilfinning þeirra fyrir því að vera kona, karl, bæði, hvorugt, eða hvar sem er á kynrófinu.“
Útgáfur af þessari skilgreiningu eru notaðar af öllum kynjafræðingum. En þessi skilgreining og sjálf hugmyndin um „kynvitund,“ sama hvernig hún er skilgreind, er fáránleg. Að vera karl eða kona er eitthvað sem þú ert. Það er aðeins eitthvað sem þú upplifir innra með þér að því leyti að þú ert bókstaflega karl eða kona, en það er ekki mögulegt að hafa „tilfinningu“ fyrir því að vera gagnstætt kyn.
Líkamshöfnun (body dysmorphia: geðsjúkdómur sem felur í sér áráttubundna áherslu á meintan útlitsgalla) er skiljanleg. Að óska þess að vera hitt kynið er skiljanlegt. Að telja sig vera karlmannlegri eða kvenlegri en dæmigerður meðlimur síns kyns er skiljanlegt. En það er ekki skiljanlegt að finnast maður vera hitt kynið eða að vera einhvern veginn bókstaflega hitt kynið vegna einhverrar óáþreifanlegrar „tilfinningar“ þrátt fyrir líffæri líkamans.
Kynjafræði er eitt besta dæmið um hvernig trú á fáránleika leiðir til grimmdarverka
Vegna hugmyndarinnar um „kynvitund“ leyfist körlum, sem segjast vera konur, að fara inn á salerni kvenna, í búningsklefa, nauðgunarskjól, fangelsi og íþróttir. Það virðist gleymt að ástæðurnar fyrir því að rými og lagaákvæði sem tryggja kynbundin lagaákvæði og réttindi fyrir konur eru rótgrónar í hinum efnislega heimi, í raunveruleikanum, en við höfum frávísað þeim einungis vegna þess að sumir karlar hafa einhverja óáþreifanlega, óskilgreinanlega „tilfinningu.“ Það er hræðilegt að „kynvitund“ karlmanns skuli ganga framar einkarými og öryggi kvenna.
„Kynvitund“ er einnig ástæðan fyrir því að þúsundir barna og ungmenna hafa verið gerð ófrjó. Rökrétt afleiðing þeirrar fáránlegu hugmyndar að „kynvitund“ sé mikilvægari en kyn er sú að fólk er reiðubúið að samþykkja voðaverk „kynstaðfestingarmeðferðar,“ sem eyðileggur frjósemi barna, rænir þau af getu til að lifa og njóta heilbrigðs kynlífs og gerir þau að ævilöngum sjúklingum.
Eins og Voltaire segir: ef þú stendur ekki gegn kröfunni um að trúa því sem er ómögulegt, þá muntu ekki standast kröfuna um að gera rangt. Þeir, sem hafa fengið þig til að samþykkja fáránleikann, munu eiga auðvelt með að fá þig til að fremja grimmdarverk.
Á aðeins örfáum árum breyttu þeir, sem fullyrtu að engin börn væru að gangast undir læknisfræðilega „kynbreytingu,“ um afstöðu og staðhæfðu að læknisfræðileg „kynbreyting barna” væri ekki aðeins af hinu góða, heldur „lífsbjargandi.“ Gagnrýnendum „kynvitundar,“ sem voru sakaðir um að ljúga og ýkja áhyggjur af körlum í kvennafangelsum, var skipað að nota kvenkynsorð um karlkyns nauðgara, morðingja og barnaníðinga sem ógna konum bak við lás og slá.
Að gleypa hráa óskiljanlega og óskilgreinanlega hugmynd um ,,kynvitund“ ber ekki vott um manngæsku og er ekki léttvæg mistök. Það hefur afleiðingar að velja lygi á kostnað sannleika. Þeir sem gefa sig á vald fáránleikans eru ekki í stakk búnir að hafna óhæfuverkum.
Íris Erlingsdóttir
Höfundur er fjölmiðlafræðingur