Íris Erlingsdóttir skrifar:
Íslendingum hefur, eins og öðrum Vesturlandabúum, verið innrætt að „eitruð karlmennska“ sé orsök alls ills. Staðreyndin er hins vegar sú að fáar þjóðir hafa orðið jafnilla úti af völdum „eitraðrar kvenlægni“ og Íslendingar.
Fæstir landsmanna gera sér grein fyrir þessu, vegna þess að aðaleinkenni eitraðrar kvenlægni er sú hugmynd að öll vandamál megi leysa með samúð og samkennd, án dómgreindar og rökhugsunar.
Breski rithöfundurinn Douglas Murray skrifaði nýlega grein um „eitraða kvenlægni“ í tímaritinu The Spectator:
„Breska þingið ræddi nýlega tvö lagafrumvörp sem munu breyta samfélaginu. Annað var um að framlengja tímann sem konur geta eytt lífi í móðurkviði. Hitt var löggjöf sem þýðir að nú mega Bretar velja dauðadag sinn. Frummælendur frumvarpanna voru allir konur.
Þetta eru áhugaverð forgangsmál… Annars vegar mun kona geta eytt barni eftir sex mánaða meðgöngu. Þetta þýðir að líf sem er lífvænlegt utan móðurkviðar má myrða innan hans… frummælandi frumvarpsins (vildi) leyfa konum einfaldlega að eyða barni hvenær sem er á meðgöngu, en önnur þingkona reyndi að lögfesta fóstureyðingu á hvaða stigi sem er í nafni ‘mannréttinda.’
Á hinum enda líflitrófsins var samþykkt frumvarp til að gera líknardráp (eða „aðstoðað dauðsfall“) að öðrum ‘mannréttindum’ í landinu. Með ‘samúð’ og ‘skilningi’ tókst þessum þremur þingkonum að sannfæra kollega sína um mikilvægi þess að stytta mannlegt líf í báða enda.
Öll umræða hefur niðurfærð í ‘samúð og skilning’, ‘hlustun’ á þjáningar annarra. Rök og rökhugsun skipta engu máli.“
Birtingarmyndir eitraðrar kvenlægni í íslensku þjóðfélagi eru margar. Konur í borgarstjórnarmeirihlutanum misnota stofnanir borgarinnar, stofnanir allra Reykvíkinga, til að lýsa stuðningi við hryðjuverkamenn og kvenfjandsamlega múslíma í Gaza sem hengja homma og henda þeim niður af húsþökum. Þetta er vottur um fáheyrða heimsku og botnlausan skort á virðingu við Reykvíkinga og embættin sem þær gegna.
Forseti Íslands og biskup áníða æðstu embætti þjóðarinnar til að dekra við pólitísk sértrúarsamtök, sem berjast fyrir kynferðislegum limlestingum á börnum og ofsækja almenning með aðstoð ríkisvaldsins fyrir að nýta sér réttinn til málfrelsis. Virðingarleysi þessara kvenna fyrir þjóðinni og embættunum, sem kjósendur í séríslenskum hjarðarhætti og heimsku hafa kosið þær til, er algjört.
Forsætisráðherra og utanríkisráðherra þvælast í útlöndum, haga sér með einræðisflagðinu í Brussel eins og þær hafi aldrei heyrt um Alþingi og sóa skattfé landsmanna eins og drukknir sjóarar í landgönguleyfi. Ekki er að undra að erlendir samfélagsrýnar (Glenn Greenwald) tali um „eitt af furðulegustu fyrirbærum síðustu ára… þessi pínulitlu lönd í Evrópu og þeirra pínulitlu ráðherrar sem láta eins og þær séu Winston Churchill“ og bendi á að „vitskertustu stríðsraddirnar eru vinstri kvenpólitíkusar smáþjóða Evrópu.“
Eitruð kvenlægni lak af málarekstrinum gegn Páli Vilhjálmssyni, sem saksóknarinn í málinu, Silja Rán Arnarsdóttir, vildi gera gjaldþrota og fangelsa, enda Páll einn hinna „‘miðaldra karla sem brjálast við lyklaborðið’ og verði að hljóta makleg málagjöld, fjárútgjöld og fangelsisvist.“
Eitruð kvenlægni er stjórnsýslulegt vandamál á Íslandi. Mestu vandamál þjóðarinnar eru kerlingar, miðaldra og á öllum aldri, sem brjálast, ekki við lyklaborð, heldur í valdamiklum stöðum sem þær hafa fengið, ekki fyrir hæfni, gáfur eða getu, heldur vegna þess að þær hafa píku – og kjósi þær annan píkuhafa fyrir bólfélaga þykir það bera vitni um aukna speki og stjórnsýsluhæfileika.
Íslenskir karlmenn – ungir sem miðaldra, brjálaðir sem óbrjálaðir – eru hins vegar ófærir um að sýna eitraða karlmennsku eða karlmennsku yfirleitt. Til þess þarf testósterón, sem löngu er búið að berja úr þeim.
Árangurinn er kynslóðir af lúbörðum, auðmjúkum sojadrengum, sem hafa í áratugi leyft ráðríkum, valdagráðugum kerlingum að traðka á skítugum háhælum um allar stofnanir þjóðarinnar.
Íris Erlingsdóttir
Höfundur er fjölmiðlafræðingur.