Íris Erlingsdóttir, fjölmiðlafræðingur hefur snert rétttrúnaðartaugar afdankaðra vókista á Íslandi um nokkurra ára skeið. Þjóðólfur birtir þrjár af eldri greinum Írisar og birtist sú fyrsta hér. Hégómafullur biskup sem transvæðir kirkjuna, boðar villutrú um kynjafjöldan og dreifir níði um Jesús með konubrjóst er andstætt kristnum boðskap um tvö kyn: Karl og konu.
„Mannverur geta ekki skipt um kyn frekar en kynþátt. Að halda öðru fram – að láta börn synda í „þessu botnlausa lygakviksyndi“ – er beinlínis misnotkun.“
Íris Erlingsdóttir skrifar :
(fyrst birt í Mbl. 22. desember 1921).
Heimilislæknirinn var hálfvandræðalegur á svipinn. „Þetta er bara vottur af blöðrubólgu,“ sagði hann. „Smáerting … en sko, þú verður að fara þegar þér er mál,“ bætti hann við og reyndi að ná augnsambandi við 17 ára einhverfa dóttur mína, en hún stóð upp og strunsaði í átt að dyrunum. „Það er ekki hægt að nota klósettin í skólanum,“ sagði hún ergileg. „Strákarnir geta alltaf komið inn, það er ekkert prívat, svo ég verð að halda í mér þangað til ég kem heim.“ Hún skellti hurðinni á eftir sér svo veggurinn skalf og skekkti vatnslitamyndir af búfé á beit.
Fáir virðast skilja praktískar afleiðingar þess að lögleiða „sjálfkenni kyns“. Aðallega eru það karlar sem hafa nýtt sér réttinn til að tékka sig inn í kvenkyn með samsvarandi réttindamissi fyrir konur. Hér í Bandaríkjunum hafa transaðgerðasinnar vaðið yfir kynbundin réttindi kvenna og reisn; inn í salerni kvenna og búningsklefa; í kvennaíþróttir, sem hafa verið yfirteknar af körlum í konuleik; inn í kvennafangelsi, þar sem konur verða að deila vistarverum með körlum, sama hvort þeir eru blíðlyndir skattsvikarar og þjófar eða nauðgarar og morðingjar.
Transaðgerðasinnar hafa rennt sér hratt og langt á jakkalöfum réttindahreyfingar homma og lesbía – sem einungis báðu aðra að taka sér eins og þau voru og eru. Transaðgerðasinnar krefjast þess hins vegar að aðrir taki þeim eins og þeir eru ekki. Trans á ekkert sameiginlegt með mannréttindahreyfingum, sem berjast fyrir að minnihlutahópar njóti sömu réttinda og aðrir þjóðfélagsþegnar. „Sjálfkenni kyns“ er rangnefni og öfugmæli. Það snýst um að þvinga aðra til að auðkenna og viðurkenna þig sem meðlim þess kyns sem þú segir þig vera; að aðrir staðfesti og viðurkenni þitt trúkerfi. Trans er trú og Trans-Rannsóknarrétturinn refsar villutrú á sama hátt og hinn upprunalegi – með ofbeldi, ofsóknum og einelti sem geta kostað þig mannorð þitt og lífsviðurværi, ef ekki lífið sjálft.
Á Vesturlöndum hefur raunveruleikanum verið afneitað til að þóknast transaðgerðasinnum. En það er ekki nóg. Þeir vilja tungumálið líka. Og hvers vegna ekki? Þeir þurfa ekki einu sinni að biðja um það. Stjórnmálamennirnir, stórfyrirtækin og „kvenréttinda“hreyfingarnar, sem telja að málfrelsi, skoðanafrelsi og réttindi kvenna og barna séu einskis virði, vilja endilega gefa þeim tungumálið okkar. Á CDC krefst kvenfyrirlitningin þess að „fólk“ sé þungað og með leghálskrabbamein en karlar eru með blöðruhálskirtilskrabbamein. „Womnx og „men“ eru á TED Talks. Mannréttindastofa Reykjavíkurborgar og Kvennahreyfingin (KVENNAhreyfingin) töldu orðið „kona“ svo móðgandi að í umsögnum með frumvarpi að lögum nr. 43/2019 um þungunarrof báðu þær löggjafann að nota önnur orð.
„… í stað þess að vísa einvörðungu til kvenna … sé notað kona/þungaður einstaklingur [því] í samfélaginu eru einstaklingar með æxlunarfæri kvenna [e.þ.s. konur] sem ekki upplifa sig sem konur.“
Í „ljósi þess að fólk með leg skilgreinir sig ekki allt sem konur verður þetta orðfæri [að vísa til „kvenna“] að teljast óþarflega takmarkandi“, sagði Þóra Kristín Þórsdóttir, „forynja Kvennahreyfingarinnar“ (og kjöltuhvolpur transaðgerðasinna). „Nóg er af orðum sem hægt er að nota … eins og [nýyrðin] legberar og barnsberar.“
„23 einstaklingar hafa fengið kyn sitt leiðrétt [eins og kynferði sé prentvilla] í þjóðskrá“ segir í riti Mannréttindastofu Íslands um „transgender réttindi“. Kyngervishugmyndafræðin er, eins og önnur hugmyndafræði sértrúarsafnaða, þjóðfélagslega framleiddur, smitandi sjúkdómur („sociogenic illness“), svo talan nú er án efa hærri. Á Íslandi eru 180 þúsund konur. Helmingur þjóðarinnar. Þær vita að þær eru konur – rétt eins og við vitum að rigning er blaut – og séu þær ósáttar við „konur“ hafa þær ekki kvartað, a.m.k. ekki hátt, en Kvennahreyfingin, sem var stofnuð af konum fyrir konur, telur ráðlegast að losna við orðið.
„Nýyrðin“, sem gætu verið úr Handbók landbúnaðarins um búfjárhald og fjöldaframleiðslu, sýna greinilega hvernig transaðgerðasinnar líta á konur – ekki sem manneskjur, heldur samansafn líkamshluta. Eiga þessir nýyrðasmiðir systkini? Börn? Ég á þrjú. Eitt er semsagt „legberi“, hin tvö eru … pungberar? Mhm, já í guðs bænum, losið okkur við eineltisvaldinn og orðskrípið „kona“ úr … legberamálinu? Við skulum endilega banna orðin sem við notum til að tjá okkur um raunveruleikann – enda höfum við greinilega enga þörf fyrir hann lengur – og nota í staðinn hégiljur og falskt froðusnakk, fullkomið til að lýsa lyginni sem við lifum.
Kyngervishugmyndafræði er nákvæmlega … gervi. Lygi. Karlar eru konur. Stelpur eru strákar. Upp er niður. Svart er hvítt. Heitt er kalt. Við vitum að mannverur geta ekki skipt um kyn frekar en þær geta skipt um kynþátt. Að halda öðru fram – að láta börn og unglinga synda í „öllu þessu botnlausa lygakviksyndi [sem] er verið að hrósa“, eins og Þórbergur sagði, er beinlínis misnotkun.
Höfundur er fjölmiðlafræðingur og skoðanakrimmi. Hún býr í Bandaríkjunum. LURI24@gmail.com
Írisi Erlingsdóttir