Íris Erlingsdóttir skrifar:
„Transgenderismi“ eða „trans“ hugmyndfræði er sértrú sem kennir að börn fæðist með
kynvitund, eða kynjaða sál, sem er aðskilin frá líkömum þeirra. Þessi sértrú, sem hefur
verið lögbundin af íslenska ríkinu, er allsráðandi innan menntastofnana, læknasamtaka
og stjórnmálaflokka; opinber stefnumótun og jafnvel vísindalegar rannsóknir eru aðeins
taldar gildar að því marki sem þær styðja við þá fjarstæðu að storkurinn hafi ruglast og
sett sexuðu sálina – „kynvitundina“ – þeirra í „rangan líkama.“
„Kynvitund,“ sem er undirstaða „trans“ trúarinnar er fölsk hugarsmíð sem troðið hefur
verið upp á börn og ungmenni með því að sjúkdómsgera kynferðislega angist þeirra og
skapa í þeim sálræna röskun „kynama“ sem þeim er talin trú um að krefjist
sviksamlegrar læknisfræðilegrar meðferðar „kynstaðfestingarmeðferð.“
Tvær meginástæður eru fyrir því að hugmyndafræði „kynvitundar“ hefur náð svo
sterkum tökum á vestrænni menningu. Ein er traust almennings á
heilbrigðisyfirvöldum––traust sem þau hafa sólundað á altari þessarar sértrúar––fólk
treystir almennt að læknar viti hvað þeir eru að gera. Læknastéttinni hefur ekki tekist að
afsanna að „… Guð skapaði manninn eftir sinni mynd… Hann skapaði þau karl og konu.“
(Mósebók 1:279), né heldur hefur þeim tekist að sanna að það sé til „kynvitund“ eða „sexuð sál.“
Hin ástæðan, eins og svissneski sálfræðingurinn Carl Jung sagði, er sú að trúarbrögð
eru „innbyggð í mannssálina“ og að ekki er „hægt að uppræta trúarbrögð úr mannlegu
ástandi.“ Jung varaði við því að þegar trúarbrögð glata trúarlegum umbúðum sínum,
endurfæðast þau í líki pólitískra, félagslegra, heimspekilegra eða menningarlegra
hugmynda.
Þetta er hvergi augljósara en í íslensku þjóðkirkjunni. Hið nýja messuform
þjóðkirkjunnar á ekkert skylt við kristna trú og Lútherskar hefðir. Það er hrærigrautur af
regnbogum, vistkerfis-feminisma, náttúrudýrkun ásatrúar og einhyrningaprumpi.
Þetta samkrull var uppistaðan í Regnbogamessu Bústaðakirkju sl. mánudagskvöld.
Presturinn, Laufey Brá Jónsdóttir, í hvítri dragt, ekki skrúða Lútersks prests– sem heita því í heilagri vígslu að „boða Guðs orð hreint og ómengað… og í anda vorrar evangelísk-lúthersku kirkju“– prédikaði pólitískan aktívisma yfir söfnuðinum um mikilvægi þess að „fagna og þakka… fyrir að taka þátt í gleðidögum.“ Hún minnti okkur á að við „megum aldrei halda að réttindin séu í höfn“ (enda myndi það kosta $amtökin 78 ISK100 milljónir á ári) og að ekki er langt síðan fólk þurfti að vera í „lífshættu vegna tilfinninga sinna.“
Ég er rúmum áratug eldri en séra Laufey, en ég man ekki hvenær samkynhneigðir þurftu að óttast um líf sitt á Íslandi. Ég man hins vegar vel eftir ömurlegum fordómum gegn samkynhneigðum, þegar ég lá uppi í rúmi á Borgarspítalanum með frænda mínum, sem var að deyja úr AIDS. Ég las fyrir hann, við horfðum á bíómyndir og borðuðum poppkorn. En það var fyrir 32 árum. Ætli séra Laufey viti að það eru rúm 15 ár síðan hjónabönd samkynhneigðra voru leidd í lög á Íslandi?
Á borði fyrir framan altarið var regnbogafáni, „trans“ fáni og kerti í regnbogalitum––appelsínugult fyrir „umbreytingu“; rautt fyrir „kærleik“; gult fyrir „réttlæti“; grænt fyrir „von“; blátt fyrir „vatn“ og fjólublátt fyrir Jesú 🙄––allt froðufræðirugl úr náttúrudýrkun.
Eftir „prédikunina“ gengu messuþjónar meðal safnaðarmeðlima og dreifðu regnboga/ „trans“fánum (sem undirrituð neitaði).
Ekki var sunginn einn einasti sálmur, né heldur hafði tónlistin nokkurn skapaðan hlut að gera við kristið messuform eða kristna trú. Jú, jú, indæl lög. Ég viðurkenni að það eina sem var guðdómlegt við þessa „messu“ var rödd Grétu Hergils, sem söng „Einu sinni á ágústkvöldi, Regnbogalagið, Somewhere over the Rainbow, Ave Maria, Santa Maria (kaþólsk bæn), Í dag skein sól, Til eru fræ og já… Don’t Cry for Me Argentina.“
Ég sá fyrir mér Guðrúnu biskup, sem vill vera poppstjarna ef hún væri ekki prestur, syngja:
“Gráttu mig ei, litla Ísland…
því ég er hversdagsleg, ekki verðug
athygli ykkar… athygli ykkar…
nema alltaf… nema alltaf.“
Þeir sem hafa farið í kirkju oftar en í einstaka skírn og fermingu, kannast án efa við þessi ritningarorð: „Dýrð sé Guði í upphæðum, friður á jörðu og velþóknun yfir mönnunum… Lúk.2.14 Náð sé með yður og friður frá Guði föður og Drottni vorum Jesú Kristi. Amen.“
Séra Laufey boðaði hins vegar: „Dýrð sé Guði í öllum regnbogans litum… Amen.“
Ekkert „í Jesú nafni, amen.“ Enda hefði sennilega kviknað í kirkjunni.
Íris Erlingsdóttir
Höfundur er fjölmiðlafræðingur