Andri Snær Magnason móðgast yfir því að verið sé að ræða hvað ríkisjatan hefur gefið honum undanfarin ár og reynir að snúa út úr fyrir Stefáni Stefánssyni sem vísar í opinberar tölur Samtaka skattgreiðenda um bruðlið. Að sjálfsögðu verður Andri Snær á einhvern hátt að réttlæta fjárstreymið og telur upp alls kyns ritgerðir, leikrit m.fl. sem ekki reiknast með í bóksíðufjölda fimm bóka hans.
Miðað við upptalningu Andra Snæ á eigin ágætum, þá liggur beint fyrir að skamma Nóbelnefndina í Stokkhólmi fyrir að hafa ekki veitt honum Nóbelsverðlaunin fyrir ritsmíðar sínar. Og miðað við alla þessa upptalningu, þá ætti það að vera öllum ljóst að hann þarf ekki á skattpeningum almennings að halda, slíkur afkastamaður og hann er. Nema kannski að hann meini að svo fáir hafi áhuga á verkum hans að hann neyðist til að vera á framfærslu skattgreiðenda? Slíka rithöfunda þurfa Íslendingar hvorki að fæða né klæða.
Hvernig ber annars að skilja vind hans yfir eigin afköstum sem samtímis er vörn hans fyrir öllum þessum peningum úr vösum skattgreiðenda?
Málið er að Andri Snær Magnason fær borgað fyrir að reka áróður og vera talsmaður loftslagssvikamyllunnar. Listamannalaunin fylgja pólitíska rétttrúnaðinum, vókið er í algleymingi. Það þykir fínt að hafa „rithöfund” til að hóta fólki með endalokum jarðar og hræða almenning til hlýðni við markmið þeirra sem ásælast eigur Íslendinga og auðlindir.
Það besta sem Andri Snæ gæti gert er að sækja um vinnu á skrifstofu forseta Íslands sem mælavörður kolefnismælis Höllu Tómasdóttur á Hörpu sem sýnir kolefnisspor landsmanna eins og forsetinn sagði að væri draumur sinn í erlendu sjónvarpsviðtali.
Íslenskir skattgreiðendur ættu að gera kröfu um endurgreiðslu a.m.k. 50% af útgreiddu fé til Andra Snæ og taka hann tafarlaust af ríkisspenanum. Taka mætti þann hluta peninganna til baka með mánaðarlegum afborgunum af launum hans hjá forseta Íslands.
Það hafa aðrir meiri þörf en Andri á peningum skattgreiðenda.